به مناسبت 29 فروردین که روز ارتش است به ذهنم رسید که یک خاطره ای از همسر شهید علی صیاد شیرازی در وبلاگم بذارم گرچه شاید هم شنیده یا خوانده باشید ولی خواندن دوباره اش خالی از لطف نیست:
سحر است.نماز را در حرم امام می خوانیم و راه می افتیم.
رسممان است که صبح روز اول برویم سر خاک.می رسیم.هنوز آفتاب نزده،اما همه جا روشن است.آقا آمده اند؛زودتر از بقیه،زودتر از ما.
_ شما جرا این موقع صبح خودتون رو به زحمت انداختید؟
_ دلم برای صیادم تنگ شده.مدتیه ازش دور شده م.
تازه دیروز به خاک سپرده ایمش.
مگر صیاد و صیادها که چه کرده اند که اینگونه یک رهبر بزرگ قدر را که شاید یکی دو روزی از شهادتش نگذشته است به کنار مزار خود می طلبد؟
آیا غیر از راهی را رفته است که دین خدا گفته است؟
چه کنیم که مانند صیادها شویم که دل خدا برایمان بتپد؟
رفتن این راه سهل و آسان است اگر انسان تکلیف خودش را بداند و بر طبق آن عمل کند تا به سلامت در دنیا که نتیجه ی سلامت در دنیا،سعادت در آخرت است نائل گردد.اما حیف که هنوز در اول راهی طولانی مانده ایم و هیچ حرکتی نداریم و فقط منتظریم اتفاقی بیفتد تا به کمال انسانی برسیم.
آری کمی تلاش لازم است،اندکی از خود گذشتن لازم است تا بتوان به خدا رسید.
