یک تیمی شده بودیم که بریم شناسایی یک منطقه ای ،سرتیم ما هم مثل همیشه سید مهدی بود. دو تا از دوستان اولین بار بود که با مهدی می اومدن شناسایی. مهدی چند باری مسیر رو تغییر داد و مثل همیشه از تصمیمات و کارایی که می خواست انجام بده حرفی نمی زد. اون دوتا رفیق تازه واردمون مثل اینکه خسته شده بودند از تغییر مسیر و چیزهای دیگه هی می نالیدند و قرقر می کردند تا اونجایی که همه ی ما کلافه شده بودیم. خود مهدی هم هیچ حرفی نمی زد چند باری برگشت و نگاشون کرد اما افاقه نمی کرد یک ریز آه وناله می کردند تا اینکه مهدی برگشت و سر یه نخی که افتاده بود رو زمین را برداشت و به آن دونفر داد و گفت: سر این نخ را بردارید و بروید جلو و هر چه را دیدید بنویسید. این خیلی برایمان مهم است.حواستان را خوب جمع کنید. آن ها رفتند و ما هم به کارمان رسیدیم و برگشتیم به قرارگاه. بعد از چندین ساعت آن دو رفیق ما برگشتند. با سر و وضع خاک آلود و گلی یکی شان حتی لباس هاش پاره پوره شده بود بچه ها همه بهشان می خندیدند. آمدند جلوی مهدی و شروع کردند به شکوه و گلایه کردن که این جایی که تو ما رو فرستادی همه باتلاق بوده و حتی افتادیم وسط میدان مین و خدا به ما رحم کرد که سالم برگشتیم . وهمین طور ناله و قرقر می کردند.

 مهدی بهشان گفت هنوز هم که قرقر می کنید؟ براتون درس عبرتی باشه که این همه آه و ناله راه نندازید.

سن زیادی نداشت بهش نمی خورد فرمانده گردان یا رسول الله باشد. اما حرفش پیش بچه ها حرف بود.

 نقل از هم رزم شهید

به درخواست راوی اسمشان را منتشر نکردیم

انتشار با ذکر منبع مانعی ندارد.